تا دلی آتش نگیرد حرف جان سوزی نگوید...

 ایمان ترانه آدمی

ترانه ای روی زمین افتاده بود.

قناری کوچکی آن را برداشت و در گلوی نازک خود ریخت.

ترانه در قناری جاری شد. 

با او در آمیخت.

ترانه آب شد.

ترانه خون شد.

ترانه نفس شد و زندگی .

قناری ترانه را سر داد .ترانه از گلوی قناری به اوج رسید.

ترانه معنا یافت.

ترانه جان گرفت.قناری نیز.

و همه دانستند که از این پس ترانه بودن است.

ترانه هستی است .

ترانه جان قناری است.

         *****************************************

         ایمان ترانه آدمی ست قناری بی ترانه میمیرد 

                      و آدمی بی ایمان.